Gallery Chrysa

Maria Melenti ® Reviews: Tzinos Dimitratos! Η Μαρία Μελέντη για τον Τζίνο Δημητράτο

 
Όσες φορές επιχειρεί κανείς να μελετήσει την περίπτωση του Τζίνου Δημητράτου ως εικαστικού σκοντάφτει, ίσως γιατί για λίγο διστάζει με το εγχείρημα. Εμπρός του ανοίγονται διαδρομές πολλές, ποικίλες και το ίδιο γοητευτικές. Θα τις ακολουθήσει όλες, ίσως να «χαθεί» στις διασταυρώσεις τους και από την αρχή αισθάνεται δυνατό τον φόβο αλλά και την ανακούφιση ότι δεν υπάρχει επιστροφή, αποστασιοποίηση και αναθεώρηση.
 
Γνωρίζει ότι ή εισέρχεται σε αυτόν τον πλανήτη με διαβατήριο το πάθος που απαιτείται ή μένει ανύπαρκτος, τάχα θεατής. Και αυτό το τελευταίο, ισάξιο μιάς αυτοκτονίας για ένα μελετητή, δεν το υποφέρει η επιστήμη. Επομένως, το ταξίδι στην χώρα των εικόνων των Τζίνου Δημητράτου μοιάζει χωρίς τέλος, χωρίς τέλη. Εδώ από την αρχή ορίζεται με σαφήνεια το αξίωμα «δεν μπορεί κανείς να παρατηρεί και να διαλογίζεται, για να κατανοήσει, συμμετέχει και πορεύεται». Και ποιά είναι η πρώτη εντύπωση; Όλα σε αυτή τη χώρα καίγονται, φωτεινά, κόκκινα σαν το αίμα και στην μέση η πυρά του εισβολέα, ζωντανή και μεγάλη. Μέσα σε αυτή αρχίζει κανείς να γνωρίζει πώς αναφλέγονται οι εντάσεις, πως τίκτονται οι αλληλοσυμπληρώσεις, πως θυσιάζονται οι συνυπάρξεις. Τον καπνό της φλόγας απομακρύνει ένας κρυστάλλινος άνεμος που φυσά καθαρίζοντας τις μεγάλες θερμοκρασίες. Οι αρμονίες ηχούν, σαλπίζει ο νέος κόσμος. Από τα παράθυρα της ταχείας του Τζίνου Δημητράτου διαγράφονται οι όγκοι, τα σχήματα που μεγαλώνουν και ανασαίνουν. Ο κόσμος γεωμετρικός, κυβιστικός, καλά ζυγισμένος, ογκομετράται, κατατμείται, τεμαχίζεται, ρευστοποιείται, ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ. Τα κοσμογονικά κομμάτια του μετατρέπονται σε ροές, αδιάκοπες ροές, πολλές εσωτερικές, εσώτερες, εξωτερικές, πασιφανείς. Η υγρασία τους αχνίζοντας ξεσκεπάζει τις γήινες μορφές ενός ρεαλισμού που δακρύζει. Κρυμμένο, πίσω από άλλα χρώματα το κόκκινο καιροφυλακτεί. Προετοιμάζει, όπως πάντα, την νέα κοσμογονία, τη νέα διαδρομή και η φλέβα του χτυπά πότε εδώ, πότε εκεί. Ο φακός του δημιουργού εστιάζει εκεί που του ορίζουν οι χτύποι, στην ανθρώπινη σφαίρα και αναζητά τις κορυφώσεις του πόνου, της χαράς, των ανθρώπινων κραυγών που αλλάζουν τον κόσμο. Αναγνωρίζει και καταγράφει στα πρόσωπα του μόχθου και του αγώνα, τις ψυχικές εντάσεις της φλόγας, του πορφυρού του αίματος, της ζωής. Μικρές και μεγάλες ιστορίες εικονογραφούνται, συνθέσεις δυνατές ενός κόσμου θνητού και αθάνατου, ανθρώπινου και υπερκόσμιου, υπαρκτού και φανταστικού, συμβολικού και ιδεαλιστικού, πάντα γεμάτου συσχετίσεις, συναντήσεις, συναναστροφές, ενός κόσμου ενιαίου και μοναδικού. Ευαίσθητος και συναισθηματικός ο φακός του καλλιτέχνη κλέβει στιγμιότυπα ανθρώπινης γήινης ωραιότητας σε όλες τις μορφές της, ακόμα και σκληρής ωραιότητας. Είναι ειλικρινής και αφηγηματικός. Προσπαθεί να διασώσει στην απεραντοσύνη του χρόνου τις δικές του σταγόνες μεγάλης έντασης. Οι εικόνες του, κιβωτοί εκρήξεων, σαν φλεγόμενες χάντρες στέλνονται στο σύμπαν να προσδεθούν στην κεντητή ουρά του.  Έτσι συμβαίνει με την μεγάλη ανθρώπινη Τέχνη. Την Τέχνη που προκύπτει από δύσκολα, δύσβατα μονοπάτια και οδηγεί σε διαδρομές με πολλές απαιτήσεις. Το βάρος της έχει ανάψει προ πολλού την πυρά  στον δημιουργό της , στην οποία και θα υποκύψει. Την Τέχνη που αποτελεί,  όπως και η Πίστη, γέφυρα για ό, τι δεν μας ανήκει και κατά πολύ μας ξεπερνά.
Ο Τζίνος Δημητράτος έχει δεχθεί το χάρισμα αυτής της γνώσης αλλά και εμπειρίας. Ο συναρπαστικός αισθητικός του λόγος και τα ίδια τα έργα του θα συνοδεύουν ως πολύτιμο, ανεκτίμητο, απόκτημα την επτανησιακή πολιτιστική κληρονομιά. Συχνά, αντιστρατευόμενος και ανατρέποντας με τις επιλογές του -μέσα, εκφραστικοί τρόποι κ.λπ.-τις επιταγές των μετριοπαθών προσεγγίσεων και των αλληλεπιδράσεων που προκύπτουν από την κερκυραϊκή παράδοση στην ζωγραφική, υπήρξε τολμηρότατος καινοτόμος για την τοπική τέχνη. Επί πλέον, υπήρξε και ένας από τους εξαιρετικούς εκπροσώπους των μοντέρνων τάσεων των περιόδων δημιουργίας του στην χώρα μας: στην ανεξάντλητη δεξαμενή της καλλιτεχνικής του παραγωγής εντοπίζει κανείς συνομιλούντα στοιχεία όλων σχεδόν των τάσεων του 20ου αι. γεγονός που την αναδεικνύει εξαιρετική περίπτωση καλλιτέχνη. Χαρισματικός δάσκαλος της Τέχνης μπόλιασε για δεκαετίες τους μαθητές του στην εκπαίδευση με το μεγάλο άσβεστο πάθος για τις εικαστικές τέχνες, μετέδωσε με αξιοσημείωτη ευσυνειδησία και επιμονή τις γνώσεις του και υπήρξε ο κύριος εμπνευστής πολλών από τους νέους καλλιτέχνες μας στην αρχή της πορείας τους αλλά και αργότερα. Ηρωικός, ακαταπόνητος σκαπανέας αλλαγών, καλλιέργησε με τις στάσεις και το πλούσιο έργο του την σύγχρονη αισθητική αντίληψη στην Κέρκυρα στρέφοντάς την σε νέες, για τα ισχύοντα των εποχών, επιλογές, πάντα εκφράζοντας με παρρησία τις θέσεις του εκτός του εργαστηρίου του και εντός της κοινωνίας. Βαθύς και ειλικρινής λάτρης της δημιουργίας, προέβαλε την σημασία του ρόλου της σε κάθε περίσταση στον κοινωνικό διάλογο καθώς και της λειτουργίας της στο πολιτικό σύστημα. Ευαισθητοποιημένος πολιτικά, δεν έχει πάψει να τοποθετείται υπέρ των ιδεών και αρχών της αλληλεγγύης, της παγκόσμιας ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της παιδείας και ευημερίας των λαών της Γης. Για την κερκυραϊκή τέχνη, επομένως, η προσωπικότητα αλλά και το έργο του στο σύνολό του συνθέτουν και αποδίδουν, αναμφισβήτητα και για πάντα, κορυφαία γνωρίσματα και χαρακτηριστικά κατά την συγκρότηση της σύγχρονης φυσιογνωμίας της.

ἐν Κερκύρᾳ, τεύχος 6o,  Δεκέμβριος 2017
Μαρία Μελέντη
ιστορικός τέχνης
 
 

Every time one attempts to study the case of Tinos Dimitratos as an artist, one stumbles, perhaps because one hesitates for a while with the project. Before him, many paths open up, varied and equally fascinating. He will follow them all, perhaps “lost” at their intersections, and from the beginning he feels a strong fear but also the relief that there is no turning back, no distancing and no revision. He knows that he either enters this planet with a passport to the passion required or he remains a non-existent, ostensible spectator. And this last, equal to suicide for a scholar, is not suffered by science. Therefore, the journey to the land of the images of Ginou Dimitratos seems without end, without end. Here from the beginning the axiom “one cannot observe and meditate in order to understand, one participates and proceeds” is clearly defined. And what is the first impression? Everything in this country is burning, bright, red as blood, and in the middle of it all is the invader’s fire, alive and large. In it one begins to know how tensions are inflamed, how complementarities are crushed, how coexistences are sacrificed. The smoke of the flame is blown away by a crystal wind that blows clearing the great temperatures. The harmonies resound, the new world trumpets. Through the windows of Tinos Dimitratos’s speedy, the volumes, the shapes that grow and breathe, can be seen. The world geometric, cubist, well-weighed, volumized, segmented, dissected, fluidized, EXPLODED. Its cosmogonic pieces are transformed into flows, uninterrupted flows, many internal, internal, external, palpable. Their steaming moisture exposes the earthly forms of a realism that weeps. Hidden, behind other colours, red is hidden, the red is weathered. It prepares, as always, the new cosmogony, the new path and its vein beats now here, now there. The creator’s lens focuses where the beats define him, on the human sphere, and seeks the climaxes of pain, of joy, of human cries that change the world. He recognizes and records in the faces of toil and struggle, the psychic tensions of the flame, the crimson of blood, of life. Small and large stories are illustrated, powerful compositions of a world mortal and immortal, human and supernatural, real and imaginary, symbolic and idealistic, always full of associations, encounters, encounters, a world unified and unique. Sensitive and emotional, the artist’s lens steals snapshots of human earthly beauty in all its forms, even cruel beauty. It is honest and narrative.

He tries to rescue in the vastness of time his own drops of great intensity. His images, arks of explosions, like flaming beads are sent out into the universe to be attached to his embroidered tail. So it is with great human art. The Art that arises from difficult, rough paths and leads to paths of many demands. Its weight has long ago kindled the fire in its creator , to which it will succumb. The Art that is, like Faith, a bridge to what does not belong to us and far surpasses us.
Ginos Dimitratos has received the gift of this knowledge and experience. His fascinating aesthetic discourse and his own works will accompany the Ionian cultural heritage as a valuable, priceless, asset. Often reversing and subverting with his choices – media, expressive modes, etc. – the dictates of the modest approaches and interactions arising from the Corfiot tradition in painting, he was a bold innovator for local art. Moreover, he was one of the outstanding representatives of the modern trends of his creative periods in our country: in the inexhaustible reservoir of his artistic production one can find elements of almost all the trends of the 20th century in conversation, which makes him an exceptional artist. A charismatic teacher of art, he imbued his students in education for decades with a great unquenchable passion for the visual arts, passed on his knowledge with remarkable conscientiousness and perseverance, and was the main inspiration for many of our young artists at the beginning of their careers and later on. A heroic, irresistible scavenger of change, he cultivated with his attitudes and his rich work the contemporary aesthetic perception in Corfu, turning it to new, for the times, choices, always expressing with courage his positions outside his studio and within society. A deep and sincere lover of creation, he promoted the importance of its role in every circumstance in the social dialogue as well as its function in the political system. Politically sensitive, he has never ceased to advocate the ideas and principles of solidarity, world peace, social justice, education and the well-being of the peoples of the Earth. For the Corfiot art, therefore, his personality and his work as a whole constitute and yield, undoubtedly and forever, top features and characteristics in the formation of its modern physiognomy.

Kerkyra, issue 6o, December 2017
Maria Melenti
art historian